Produkty papowe znajdują zastosowanie przy wykonywaniu izolacji przeciwwilgociowych i przeciwwodnych oraz pokryć dachowych. Bogaty asortyment tych wyrobów o zróżnicowanych właściwościach, technologii układania i cenach pozwala na dobór optymalnego materiału do konkretnego zastosowania.

O właściwościach użytkowych pap decyduje przede wszystkim ich giętkość, odporność na działanie niskiej i wysokiej temperatury, przesiąkliwość, siła zrywająca przy rozciąganiu (wzdłuż i w poprzek pasma) oraz wydłużenie względne przy zerwaniu.

Papy tradycyjne
Dzięki niskiej cenie są nadal dość popularne, ale charakteryzują się stosunkowo niską wytrzymałością na rozrywanie oraz ograniczoną odpornością na oddziaływanie warunków otoczenia. Ich parametry zależą głównie od rodzaju i gramatury osnowy oraz zawartości asfaltu w warstwach powłokowych. Osnowa z impregnowanej tektury nie jest odporna na stałe zawilgocenie i z czasem taka papa traci własności izolujące. Większą trwałość zapewnia osnowa z włókna szklanego.

Ze względu na przeznaczenie papy te podzielone są na trzy grupy:
. izolacyjne (np. I -333) - praktycznie zastępowane obecnie przez folie przeciwwilgociowe,
. podkładowe (np. P 333/1100, P 64/1200 ) - stosowane jako dolna warstwa pokryć dachowych oraz do izolacji przeciwwodnych,
. wierzchniego krycia (np. W 400/1200) - jako zewnętrzna warstwa pokrycia dachowego

Papy termozgrzewalne
Są obecnie powszechnie stosowanym materiałem do wykonywania izolacji podziemnych, nawierzchni tarasów, krycia dachów. Ich mocowanie do podłoża oraz na zakładach odbywa się poprzez podgrzanie powłoki asfaltowej na spodniej stronie papy i jej przyklejenie. Dzięki temu eliminuje się między innymi wpływ temperatury otoczenia na jakość układania, co miało znaczenie przy klejeniu tradycyjnym - lepikiem na gorąco. Powłoki asfaltowe pap mogą być wykonane z asfaltu oksydowanego lub modyfikowanego polimerem SBS. Asfalty modyfikowane SBS charakteryzują się większą elastycznością, zwłaszcza w niskich temperaturach.
Papy termozgrzewalne są zbrojone osnowami z włókien szklanych lub włókniny poliestrowej. Włókna szklane mają 2-procentową wydłużalność przy zerwaniu, dlatego tak zbrojonych pap nie można stosować do izolacji w miejscach, w których łączą się elementy poziome z pionowymi (istnieje tam ryzyko powstania pęknięć).

Cechą, która wyróżnia osnowę z włókniny poliestrowej, jest jej wydłużalność przy zerwaniu wynosząca prawie 50%. Ma to szczególne znaczenie w wypadku wzajemnych przemieszczeń elementów konstrukcji. Papa zbrojona takim włóknem bardzo dobrze współpracuje z podłożem i dzięki dużej plastyczności dokładnie przylega do powierzchni o nieregularnych kształtach.
Osnowy z włókien szklanych i włókniny poliestrowej są odporne na wilgoć i butwienie, są więc podłożem niesprzyjającym rozwojowi pleśni i grzybów.
Minimalne wartości sił zrywających przy rozciąganiu dla papy termozgrzewalnej o osnowie z włókniny poliestrowej powinny wynosić:
. wzdłuż pasma - 800 N,
. w poprzek - 600 N,
. diagonalnie - 600 N.
A minimalne wydłużenie względne przy zerwaniu powinno przekraczać 40 %.